Wie ben ik?
Blog: Ongemak
Ik keek van de week naar een van mijn lievelingsprogramma’s: Mr. Frank Visser Doet Uitspraak. Meestal zijn er twee partijen die strijden over iets onbenulligs (“Jouw schutting staat 2 millimeter in MIJN tuin!”) en geen duimbreed willen toegeven. De rechter, mr. Visser, is een soort ouderwetse schoolmeester en dwingt met zijn strenge blik respect af bij de vechters. Viktor Brandt breekt het ijs met zijn jolige verschijning en trouwe hondenblik. Samen vormen ze een perfecte match.
Ik heb een aantal jaren op de rechtbank gewerkt en dat verklaart misschien waarom ik dit programma zo boeiend vind; wie krijgt er gelijk, wat zijn de argumenten en vooral: wat gebeurt er daarna? Houdt het geruzie op en geven ze elkaar weer een hand, of verhardt de situatie (er komt ook wel eens een contactverbod uit: lijkt me best lastig als je naast elkaar woont…).
Het is, net als in het dagelijks leven, niet zo makkelijk te duiden wie er begonnen is. Soms is de reactie van de ander erger dan de oorzaak. En heel soms zijn mensen zich van geen kwaad bewust. Maar dit keer was het echt tenenkrommend hoe een jong stel probeerde onder hun eigen verantwoordelijkheid uit te komen.
De jonge ouders in kwestie hadden een oud pand gekocht en, om geld te besparen, geen bouwkundig onderzoek laten uitvoeren. Ze huurden een aannemer in die nieuwe vloeren ging leggen, maar al snel tegen het feit aanliep dat het huis een enorm vochtprobleem had, waardoor de werkzaamheden niet goed konden worden uitgevoerd. Je raadt het al: het jonge stel gaf de aannemer hiervan de schuld en lieten en passant ook nog even weten dat hij een prutser was en werk had aangenomen wat hij helemaal niet aankon.
Maar het mooie was: waar het jonge stel aardig verstrikt raakte in hun eigen verhaal en zelfs aantoonbaar hadden gelogen, bleef de aannemer (hoewel zichtbaar gekwetst in zijn vakmanschap) zo keurig netjes en beleefd dat je verwachtte dat het jonge stel met het schaamrood op de kaken excuus zou aanbieden. Nee hoor. Ondanks de uitspraak van mr. Visser dat de aannemer niets te verwijten viel en dat de fout geheel bij de jonge ouders lag, kwam er nog geen sorry bij hen over de lippen.
En misschien is dat nog wel wat me het meest is bijgebleven. Hoe moeilijk is het nou helemaal om sorry te zeggen? Aan te geven dat je fout zat met je aannames? We zijn allemaal mensen, niemand van ons is zonder fouten, hoe goed je het ook bedoelt. Maar het valt me steeds vaker op, in deze tijd, dat hufterig gedrag normaal is geworden. Je ziet het in het verkeer (dat mensen een middelvinger opsteken omdat jij ze aanspreekt op asociaal gedrag), op het werk (waar je professioneel moet blijven als iemand je een grote bek geeft), maar ook in families (kennen jullie Het Familiediner nog?).
Het is maar één woord en het kan voorkomen dat er jarenlange vetes ontstaan. Maar los van dat: zitten we werkelijk te wachten op nog meer afstand, spanning en ongemak? Je buren, je collega’s, je komt ze vroeg of laat weer tegen. En ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik vind het persoonlijk lastiger om boos te blijven dan een hand uit te steken.
Je hoeft niet over je heen te laten lopen, dat zou ik niemand adviseren. Maar als je zelf fout bent geweest, own it. Het kost je niets, behalve een beetje trots. Een uitspraak, die ik een keer las toen ik een jaar of 12 was, is me altijd bijgebleven: ‘Do you want to be right or do you want to be happy?’ Ik wil graag happy zijn. En daar heb ik een sorry graag voor over.
Wie ben ik?
Ik schrijf al mijn hele leven, maar debuteerde pas in 2019 met mijn eerste gedichtenbundel Overstromen. Dat was het begin van een ononderbroken schrijfexplosie.
Naast mijn werk als zorgprofessional schrijf ik romans en gedichten. Als echte boekenwurm lees ik alles wat los en vast zit, maar vooral romans, thrillers en biografieën. Ook plaats ik wekelijks een goed gelezen blog op sociale media.
Wat ik ook doe is manuscriptredactie en ghostwriting voor andere auteurs. Het afgelopen jaar heb ik aan zes andere boeken mijn bijdrage mogen leveren.
Ik ben gek op Harlingen, waar mijn vader vandaan komt, en inmiddels ook op Rotterdam; twee steden waar ik graag kom en ook veel inspiratie vandaan haal.
Op 22-12-2023 is mijn nieuwe, deels historische roman over Harlingen verschenen: De Stenen Man! Daar heb ik enorm naar uitgekeken. De eerste boekpresentatie van De Stenen Man heeft in Harlingen plaatsgevonden en dat was een feestje! En de tweede, die in de bieb op het Neude in Utrecht plaatsvond, werd ook een dag om niet te vergeten.
Inmiddels zijn de eerste reacties op mijn boek verschenen en die zijn zonder uitzondering heel positief! Dat is het mooiste cadeau wat je als auteur kan krijgen!
Blog:Ouderschap
Het ouderschap is niet voor iedereen weggelegd. In het ideale geval heb je een kinderwens en een partner en hou je binnen een afzienbare tijd een kraaiende baby in je armen. Die zich volgens het boekje ontwikkelt, hecht aan de ouders en opgroeit tot een verantwoordelijke volwassene met dromen voor de toekomst.
Het wordt anders als je kind een ziekte heeft. Of wanneer het ouderschap tegenvalt. Er zijn vaders of moeders die spijt hebben dat ze ooit voor die rol gekozen hebben. Maar we kennen ook allemaal wel iemand die, ondanks alle liefde en kwaliteiten, nooit kinderen heeft kunnen krijgen. Stil verdriet, omdat het voelt als falen terwijl je er niets aan kunt doen.
Als je wel de kans krijgt of de keus maakt om kinderen groot te brengen, dan moet je er maar op vertrouwen dat het goed zal gaan. Er is geen cursus die je volgt, waarna je vervolgens weet hoe het moet. Je leert in de praktijk en dat gaat nou eenmaal gepaard met fouten. Meestal weet je als ouder vaak achteraf wel waar het mis is gegaan. Maar in uitzonderlijke gevallen is het echt foute boel en gaan instanties zich ermee bemoeien. Terwijl je de beste bedoelingen en wensen had. Dat is een hard gelag.
Adolescence, een serie op Netflix die nu behoorlijk in de belangstelling staat, raakt dit thema op een hartverscheurende manier aan. Kort samengevat: een jongetje komt in de gevangenis terecht op verdenking van moord en zijn ouders kunnen en willen dit niet geloven. Er moet een fout zijn gemaakt, dat kan niet anders. Not our child.
Ik huilde tranen met tuiten bij de scène waar vader de lege kamer van zoonlief binnenstapt, met sterren op het plafond en posters aan de muur. Hij dekt de knuffel van zijn zoontje toe in het onbeslapen bed en drukt er een kus op. Vervolgens breekt hij. Omdat het dan pas tot hem doordringt dat degene van wie hij het meeste houdt, niet meer thuis zal komen.
Wat doe je dan, als liefhebbende vader of moeder? Kun je abrupt stoppen met houden van? Zou je je kind liever dood hebben dan in de gevangenis? En ga je ooit antwoord krijgen op de vraag waarom jij als ouder dit niet hebt gezien, aangevoeld, kon voorkomen?
Ik dacht aan de moeder van Michael P, de moordenaar van Anne Faber. Had zij ooit kunnen bedenken dat de jongen, die zij vroeger in haar armen hield, een volwassene zou worden die door iedereen gehaat wordt? Ik zie de vader van een puber nog voor me, die mij jaren geleden in wanhoop toevertrouwde dat hij zijn kind niet meer als zoon zag, maar als een vreemde voor wie hij zich doodschaamde. Geen ouder hoopt dat zijn/haar kind de ondergang tegemoet gaat. Er is schaamte, schuld, machteloosheid, boosheid, frustratie en verdriet. Maar daaronder zit nog steeds dat oergevoel, die liefde voor het kind dat ooit de armpjes naar jou uitstrekte.
Laten we compassie hebben voor de ouders. Dit hadden zij nooit voor ogen toen zij droomden van de toekomst van hun lieveling. Die geen horizon meer heeft als de onderwereld hem of haar heeft opgeslokt. Je kunt een kind veel aanreiken met een degelijke opvoeding. Maar voorkomen dat je kind ontspoort… Dat heb je niet altijd in de hand.
I